بهینه سازی طرح اختلاط دوغاب سیمانی بر پایه مطالعات آزمایشگاهی (مطالعه موردی تزریق آب بند تونل کرج-تهران)

هر چند امروزه به منظور بهبود ویژگی های دوغاب، تنوع گسترده ای از مصالح مختلف بکار می رود، اما ارایه طرح اختلاط مناسب دوغاب به علت نبود پایه های نظری، معمولاً براساس تجربه صورت می گیرد. هدف از این تحقیق انجام مطالعات آزمایشگاهی و انتخاب دوغاب (با نگاهی ویژه به تزریق آب بند) در آزمایشگاه است. ابتدا دستورالعملی برای دستیابی به طرح اختلاط دوغاب در آزمایشگاه ارایه شده است. با استفاده از دوغاب تزریق، آب بند تونل انتقال آب کرج تهران طراحی شده و نتایج به دست آمده مورد بررسی قرار گرفته اند. نتایجی که با استفاده از دوغاب های ساخته شده با سیمان پرتلند تیپ 2 به دست آمده نشان می دهند که برای کسب قابلیت نفوذ دوغاب به میزان رضایت بخش، نسبت آب به سیمان باید بیشتر از 1 باشد. نسبت آب به سیمان 2 را می توان مرز بین دوغاب غلیظ و رقیق دانست. از دیدگاه جریان و پایداری، بهترین دوغابها در محدوده 1 تا 5/1 به دست آمده اند. استفاده از بنتونیت در نسبت های زیاد مضر است و فوق روان کننده ها در سیمآنهای ریزدانه مفیدترند. همچنین با سیلیکات سدیم می توان زمان گیرش دوغابها را کنترل و حتی در حد گیرش آنی کاهش داد.